Rooibos oznacza czerwonokrzew („rooi” - czerwony i „bos” - krzew). Jest krzewem uprawianym w RPA, osiągającym wysokość do 2 metrów, a jego liście przypominają igły sosny. Zakwita w październiku na żółto. Gałązki zbierane są od lata do wczesnej jesieni.
Dojrzałe liście po ususzeniu tnie się na bardzo drobne kawałki, z nich otrzymuje się napar ziołowy, zwany najczęściej rooibos tea, a także bush tea, redbush tea, South African red tea lub rooi tee. Bywa też nazywany czerwoną herbatą, choć czerwonokrzew nie jest spokrewniony z krzewem herbacianym.
Parzy się napój o specyficznym, miodowym smaku, który wyróżnia się łagodnością i brakiem typowego w herbatach zielonych lub czarnych posmaku goryczy. W porównaniu ze zwykłą herbatą ma w sobie niewielkie ilości garbników, będących jego przyczyną.
Główną cechą rooibos, jest to, że nie zawiera kofeiny, więc może być pity bez ograniczeń przez dzieci oraz przed snem.
W Europie pije się rooibos od około 100 lat. Na początku XX wieku, Rosjanin Benjamin Ginsberg zainteresował się tym krzewem uprawianym w górach Cedar w Afryce Południowej. Z czasem poznano wartość napoju rooibos i opracowano metody polowej uprawy czerwonokrzewu. Sprzedawany jest od 1904 roku, a szeroką popularność zdobył w 1930 roku.